- Zdjęcie: materiały prasowe
W informacjach anonsujących festiwal organizatorzy pisali o szerokiej ławie debiutantów tegorocznego festiwalu i rzeczywiście – nawet ci, którzy pamiętają większość edycji festiwalu nie mogli narzekać na monotonię lub brak nowych twarzy. W tym roku swoje własne stoisko miała destylarnia odpowiedzialna za whiskey powstałe w kooperacji z Bobem Dylanem. Heaven’s Door można było spróbować łącznie w trzech wariantach, bo na festiwalu dostępny był jako bourbon, whiskey żytnia oraz w formie Double Barrel jako kupaż trzech różnych destylatów finiszowanych w beczkach z amerykańskiego dębu.
Wyspa na zielonej wyspie
W tym roku pierwszy raz na warszawskiej imprezie pojawiła się m.in. irlandzka gorzelnia Hinch. Swoją nazwę wzięła od pobliskiego miasta Ballynahinch, które z kolei w języku irlandzkim oznacza „miasto wyspy”. I rzeczywiście, Hinch, m.in. ze swoją torfową, rzadko spotykaną w Irlandii whiskey jest swego rodzaju wyspą na archipelagu wcale nie gorszych, ale zupełnie innych trunków z kraju czterolistnej koniczny.
Trunek od mistrza
Dopisały także marki dobrze już bywalcom WFW znane, jak chociażby Proper Twelve, irlandzka whiskey sygnowana nazwiskiem zawodnika MMA Conora McGregora. Ten fakt zresztą znajduje przeważnie odzwierciedlenie w wyglądzie stoiska marki. W tym roku, odwiedzający festiwal mogli, na przykład, sprawdzić siłę swojego prawego prostego dzięki maszynie zliczającej moc uderzeń w bokserski worek.
Dymne potwory i legendarne klasyki
Oczywiście, WLW to jednak przede wszystkim spotkanie dla amatorów i koneserów whisky i ci mogą mieć po ostatnim weekendzie wiele powodów do zadowolenia. Podczas kilkunastu sesji masterclass można było spróbować niezliczonej ilości trunków zarówno tych, które stanowią doskonałe wprowadzenie do świata zbożowych destylatów, jak i białych kruków, na ogół niedostępnych w regularnej sprzedaży.
Wśród tych ostatnich warto wymienić przede wszystkim Octomore - legendarną, ekstremalnie dymną whisky z Islay, zaprezentowaną łącznie w 5 odsłonach, czy przegląd znacznie łagodniejszej i nobliwej marki Glenfarclas z kilku dekad produkcji.
Nie tylko whisky
Na festiwalu whisky nie zabrakło też innych trunków: od rumu, przez brandy po mezcal czy inne owocowe destylaty. Ich obecność, choć z roku na rok zdaje się kurczyć, wciąż jednak jest dobrze widoczna i przypomina o tym, jak bogaty, zróżnicowany i jednocześnie podobny do siebie potrafi być świat mocnych alkoholi.
